Çıngıllı Küpe

Annemle Çatalca’ya gittik. Annemin erkek kardeşi burada görev yapıyor ve yeni evlendi. Turuncu perdeleri, yeşil halıları bu evin. Ben altı yaşındayım belki. Annemin kucağında oturuyorum, yüzüm yüzüne dönük. Bana bilmeceler soruyor annem. Hiçbirini bilemiyorum. O da neredeyse hiç oyalanmıyor, hemen veriyor cevapları. Sürekli gülüyorum. Onlarca bilmece. Bir ara alçacık tepe, çıngıllı küpe diyor. Annemin arkasında pencere var. Akşam güneşi annemin saçlarına vurmuş. Kulağının ardındaki saçlarında, küpelerinde ışık var. “Çıngıllı küpe” kelimeleri ağzından neşe ile çıkıyor. Annem o an o kadar güzel, sevimli, “çıngıllı küpe” kelimeleri o kadar komik ki! Bütün çocukluğum boyunca bana sorduğu bilmecelerden sadece bu kalıyor aklımda. Cevabı da nohut.